Τις νύχτες, ο ουρανός, μιλά με την θάλασσα.. Μια επαφή, στο άπειρο, μοναδική..

Τα βράδια, ο ουρανός μιλά με την θάλασσα..
Άλλοτε ήρεμα, κι άλλοτε αγριεμένα...
Υπερτερεί, σε "ύψος", ο ουρανός...
Σκύβει, χαμηλώνει αρκετά, όταν θέλει να έρθει σε απόλυτη επαφή, μ εκείνη...
Μια επαφή απόλυτη, μοναδική...
..............
Πάρε με ψηλά ουρανέ..
Ή, εσύ θάλασσα στα βάθη σου...
Είναι η μόνη προσμονή...
Που σταματά Το Χέρι Του...
...........


Πόσο πιο βαθιά, να ζεις με το είναι..
Η Ύπαρξη, με την Ύπαρξη...
Αφουγκράζεσαι, ακόμη και τον πιο μικρό παλμό, ήχο, χτύπο, στα έσω...
Χάνεσαι...
..........
Γιατί, κυριαρχείς θλίψη;
Γεννηθήκαμε δίδυμες..
Παλεύει η μία, να κυριαρχήσει στην άλλη..
Είμαστε δύο, πάντα...
Ίσως, να είσαι, η καλύτερη παρέα, κι ας κόβεις σαν μαχαίρι...
Κι εκσφενδονίζονται τα μέλη...
Ύλη και πνεύμα..
........
Πάμε...
Τα πουλιά, κρύφτηκαν..
Η θάλασσα, γαλήνεψε...
Εσύ, γιατί;....