Εμείς οι "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι"...

Εμείς, οι "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι",κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. 
Η δική μου γενιά, δούλευε από το πρωί ως το βράδυ, δεν υπήρχε ωράριο, μπορεί να έφευγες για ρεπορτάζ και στις 11-12 την νύχτα, και ξημέρωμα . 
Ποιο ωράριο; Όλες οι ώρες, ήταν ώρες ρεπορτάζ. Εντός και εκτός Αθηνών. Ο καναπές, του τμήματος Ελεύθερο- αστυνομικό, ήταν για να καθόμαστε ένα λεπτό , να ξεκουραστούμε..
Τα είδαμε όλα. Μέσα σε όλα. Δεν υπάρχει σημείο, ακίνδυνο, ή επικίνδυνο, που να μην το έχουμε "περπατήσει".
Μέσα σε όλα τα επεισόδια, με τραυματισμούς συναδέλφων και όχι μόνον...
..............
Τρέχαμε, όλη μέρα, για να γυρίσουμε, να γράψουμε το θέμα -
τα θέματα- που καλύψαμε..
Με την ψυχή στο στόμα, και το άγχος να προλάβεις..
Να μην χάσεις θέμα, και το πρωί, το έχουν οι άλλες εφημερίδες και όχι εσύ...
......
Όλα τα εγκλήματα, όλα τα χτυπήματα της 17Ν. όλα τα γεγονότα, τα ζούσαμε επί τόπου, κι όχι εκ του μακρόθεν καθισμένοι σε ένα γραφείο ...
Διότι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ, ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ, ΝΑ ΧΩΝΕΣΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, απο τα πιο χαμηλά, τα καταγώγια, τα μπουρδέλα, τους εμπόρους ναρκωτικών, μέχρι τα σαλόνια και τα "υψηλά πρόσωπα". Μέσα στα πάντα..
ΚΑΙ
ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.
ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.
Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, των γραπτών σου.
..........
Πέρα από τα ρεπορτάζ, όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, τα έχουμε γράψει στην εφημερίδα "Απογευματινή". Αλλά κανείς δεν μας άκουσε , κανείς δεν προβληματίστηκε για το μέλλον.
Ήταν η εποχή της ευημερίας και του εύκολου χρήματος..
..............
Σήμερα, όλοι εμείς, που τρέχαμε και δεν πηγαίναμε σπίτι μας, ν αράξουμε ήρεμοι και ήσυχοι,ούτε καν Σαββατοκύριακα -διότι όλο και κάτι συνέβαινε και έπρεπε να ξαναβγείς στον δρόμο- εμείς που δώσαμε δυνατές εισφορές, για το ταμείο μας, τον ΕΔΟΕΑΠ, δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ από το κράτος, ( αναγνωρίσαμε και επιπλέον χρόνια, πληρώνοντας) , κινδυνεύουμε να βρεθούμε, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρικές συντάξεις. 

..............
Η ζωή μου,και η ζωή των συναδέλφων μου εξαρτάται από τον κάθε ανεγκέφαλο της κυβέρνησης, που μας εμπαίζει μήνες τώρα, αναβάλλοντας την απόφαση, της σωτηρίας ή όχι του ΕΔΟΕΑΠ
Αλίμονο, στους καρκινοπαθείς, , τους νεφροπαθείς και όλους όσους πάσχουν από σοβαρές ασθένειες.
..........
Να ευχαριστήσω τις γυναίκες - δημοσιογράφους, που προχώρησαν σε απεργία πείνας, ζητώντας την διατήρηση του Ταμείου μας, όπως έχει. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω, γι αυτές τις κυρίεςΕλενη Ανδριανου, Αφροδίτη Υψηλάντη, Georgia Kontrarou, Marina Vichou και όλους όσους στήθηκαν στο πεζοδρόμιο έξω από την ΕΣΗΕΑ, αγωνιζόμενοι για τον ΕΔΟΕΑΠ.
Με την ελπίδα, να πεθαίνει τελευταία....
Σε αναμονή, αποφάσεων..