Ανοιχτά γι Άνοδο στο Δειλινό....

Ελεύθερα, Ανοιχτά..
Όχι πως δεν πλησιάζει η θλίψη, σιγά - σιγά και ύπουλα.
Καθώς αρχίζει η Δύση του Ηλίου.
Κι αρχίζει να τυλίγεται, σαν φίδι, μέσα κι έξω, ακινητοποιώντας με...
...........
Ξάφνου, η φωνή της..
Που λέει δυνατά, δυναμικά: "Κρατήσου γερά.. Περιμένω".
Από τα βάθη της Παμβώτιδας..
............
Έπεσε το σκοτάδι...
Μα είναι Το Χέρι Του, πιο ισχυρό απ όλα.
Που οδηγεί, στην Άνοδο...
Σε υπέροχους "δρόμους" την Ψυχή...
Θαύμα, που υπάρχουμε ακόμη..
Χάρη σε Εκείνον και μόνο.