Νοητή μεταφορά σε άλλον ουρανό..

"Μεταφέρθηκα" στον Γιαννιώτικο ουρανό, για το δειλινό...
Στην λατρεμένη Παμβώτιδα, στο κάλεσμα της Φωνής..
Νοερά, όλα είναι δυνατά.. 
 .............
Ευχαριστώ πολύ την φίλη Minnie Castevet, γι αυτά που έγραψε, διαβάζοντας το βιβλίο μου:
.............
(Για μένα , αληθινή ποίηση) Minnie Castevet
Mπορεί ένας ήχος, μια νότα μουσικής….
Μια φωνή, στον δρόμο…
Ένα τίποτα….
Να σε οδηγήσει στην απέραντη θλίψη.
Μα ο ουρανός είναι ανοιχτός απόψε.
Και εγώ πρέπει να φύγω.
Το γνωστό μου ταξίδι.
Το μεγάλο μυστικό, μεταξύ του εαυτού μου και εμένα.
Είναι παράξενο, το ξέρω
«Βλέπω» πέρα απ΄όσα λέγονται και ακούγονται.
Αντιλαμβάνομαι το ψέμα.
……………………………………..
Όπως ρουφάω όλη τη θλίψη των ανθρώπων, που είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα…
Τις ικεσίες που ανεβαίνουν…
Τις προσευχές τους….
Τις σκέψεις τους…
Ρουφάω τον πόνο…
Σαν σφαίρα αισθάνομαι να επιστρέφει η ψυχή μου, από πολύ ψηλά, όπου αιωρούμουν ώρες ολόκληρες τη νύχτα.
Κοιτάζω τον ουρανό…
Ένας ηλεκτρισμός…
Μια παράξενη επαφή…
Με το υπερφυσικό….
«Θεέ μου, εσύ είσαι;» ρωτάω, με αγωνία…
Βλέπω την Ψυχή μου.
Λευκή, κατάλευκη, πετάει μπροστά μου.
Απλώνω το χέρι.
Δεν τη φτάνω.
Φεύγει…
Εις μάτην…
Βυθίζομαι στη θίψη.
Κοφτερή σαν μαχαίρι.
Κανείς δεν θ΄αποφύγει τον Βαρκάρη.
Εσύ ξέρεις πότε θα σαλπάρεις;
Tα κέρματα σε ετοιμότητα.
Ψυχές σε ετοιμότητα.
Ρούφηξα όλη την απελπισία…
Που κόλλησε στη σκόνη και στάθηκε μετέωρη στην ατμόσφαιρα…
Των ψυχών…
Που εκπέμπουν από τα κελιά τους…
Μπετον…
Σκληρό, άκαμπτο, μόνον το συναίσθημα το διαπερνά.
Δέκτης όλων…
«Μείνε με την αλυσίδα, θα είσαι ασφαλής», ψιθυρίζει η θλίψη ντυμένη με το ροζ του δειλινού…
Πόσες ψυχές εγκλωβίστηκαν σε τούτο το τσιμέντο…
Η ηχώ των στεναγμών τους αντανακλά και φθάνει σε κάθε σημείο της πόλης.
Μια ανατριχιαστική βοή…
Από τα υπόγεια διαμερίσματα…
Από τους υπόγειους δρόμους και τις σήραγγες…
Από τα χαρτόκουτα που στήνονται για να φιλοξενήσουν κορμιά…
Από τους κάδους των απορριμμάτων…
Από τα σκαλιά των εκκλησιών…
Από τους υπονόμους της πόλης…
Από τα ύποπτα στενά…
Από τις σύριγγες που τρυπούν φλέβες…
Από τα ικριώματα…
Αλλά και από τα ρετιρέ.
Υπάρχει ουρανός σ΄αυτή την πόλη σήμερα;
Xαμήλωσε τόσο, που αγγίζει τις κορυφές των δέντρων.
Αγγίζει τις ψυχές και τις τσακίζει.
Αυτό το γκρίζο και λευκό, εκεί πάνω, της απελπισίας…
Δεν με αγγίζει τίποτε απ΄όλα αυτά που λένε οι άλλοι.
Ο κόσμος μου είναι πανέμορφος. Διαφορετικός.
Δικός μου…
Δεν μπορεί να μπει κανείς.
Τα ζω όλα μόνη μου.
Εγώ ακίνητη, αμίλητη…
Παρακολουθούσα τα πάντα, σαν να μην ήμουν εκεί.
Σαν να ήμουν ένα μάτι, μια αράχνη στον τοίχο, που έβλεπε τα πάντα…
Εγώ και το χάος…
Μέσα κι έξω μου
Βένη Παπαδημητρίου "Το Εκκρεμές του Νου- Ζώντας με την Διπολική Διαταραχή " - Εκδόσεις ΑΛΛΩΣΤΕ