Σ όλα μπορείς ν αντισταθείς, αλλά όχι στο τέλος..

Κλειστός, απ άκρη σ άκρη, ο ουρανός.. 
Δεν υπάρχει πέρασμα...
Σαν να μην υπάρχει αέρας, κι ας φυσά ο Βοριάς...
Το "κλείσιμο", είναι κλείσιμο.. 
Αγγίζει τα σύννεφα, που χαμήλωσαν... 
..............
Πνιγμός..
Κι είναι η φωνή, που λέει "Δεν θ αντέξεις , σήμερα"..
Η άλλη, φωνάζει: "Έχεις ξαναπεράσει τα σύννεφα. Άπειρες φορές. Λύσου.."
......
Η θλίψη χορεύει άγρια, στο αίμα μου...
Κυλά, από την ψυχή, σε όλο το σώμα..
Την αισθάνομαι, στην ατονία...
Σωριάζομαι...
Παγώνω...
Μετέωρο το βλέμμα, στο κλειστό του ουρανού..
......
"Σε όλα μπορείς ν αντισταθείς, να υψώσεις ανάστημα, αλλά όχι στο τέλος", ψιθυρίζει..
"Δέξου το.. Τελείωσέ το", συνεχίζει με σαγηνευτικό τόνο..
...............
Κι εκεί που όλα οδηγούσαν στο σκοτάδι...
Έλαμψε το Φως Του...
Ξανά...
Ανάλαφρη, στα χέρια Του...
Όλο και πιο ψηλά...