Στην Παμβώτιδα, θα τελειώσει η ψυχή μου..

Δεν είδα δειλινό...
Αρνούμαι τον Νοτιά, κι ότι δημιουργεί...
Ψηλά στον ουρανό, κι εδώ στη Γη.. 
Δεν σήκωσα παντζούρια, την ώρα της δύσης..
Δεν δέχομαι, αυτόν τον αέρα, να περνάει ανάμεσα απ όλα τα πέτρινα φέρετρα, με χρυσά πόμολα. 
Στις στέγες, που η βοή του, δυναμώνει και γίνεται αποκρουστική.
Στα χαμηλά, στα υπόγεια, που κολλάει η απόγνωση και η θλίψη..
Μου στέλνει όλη την απόγνωση, γνωρίζοντας τις κεραίες λήψης..
..........
Αρνούμαι την υγρασία, την σκόνη, οτιδήποτε βρώμικο, θολό..
Τους γυρίζω την πλάτη.
..........
Μένω, στην Παμβώτιδα. Στην ομορφιά της.
Εκεί, βρίσκεται η Ψυχή..
Κι εκεί, θα τελειώσει..