Οι δικές μας γιαγιάδες, ζαλωμένες με τα βάρη..

Οι γιαγιάδες μας, ήταν πάντα μαυροντυμένες. 
Το μαύρο μαντήλι, δεν έβγαινε από το κεφάλι τους. Πενθούσαν μόνιμα, για όσους έχασαν... 
Σκληρές, δυναμικές, ατίθασες γυναίκες. 
Μόνον, εμείς, μπορούσαμε να διακρίνουμε την αγάπη και την ευαισθησία τους.
Το μοιρολόγι, ήταν το τραγούδι τους. 
...........
Μας δίδαξαν τιμιότητα, εργατικότητα, πίστη, και, ανυποταγή, αν θέλετε.
Οι δικές μας γιαγιάδες, δεν είχαν καμία σχέση με βρώμικες συναλλαγές. Καθαρό το κούτελο.
Δούλεψαν σκληρά, για ν αποκτήσουν, ότι απέκτησαν, και χωρίς τους άντρες τους, οι περισσότερες.
Μόνες, πάλευαν μέχρι το τέλος...
Ζαλωμένες, πάντα, με βάρη και "βάρη".
..........
Τι να μας πείτε, τα παρασοιμιώματα, τα μπαζμένα , τα διεφθαρμένα τομάρια..
............
Εις μνήμην των γιαγιάδων μου, Ευγενίας και Σταυριανής.
Ηπειρώτισσες, Λεβέντισσες