Η κόκκινη λίμνη του δειλινού

Μα κατακόκκινη λίμνη, στον αττικό ουρανό! 
Σχηματισμοί, χρώματα, ξεπερνούν κάθε φαντασία.. 
Πόση ομορφιά, Θεέ μου... 
Προερχόμενη, απο το βύθισμα του ήλιου, την κάθοδό του, το τέλος... 
............
Ρωτώ την θλίψη μου:
-"Είναι το αίμα μας, σ αυτή τη λίμνη;"
-"Ναι, και θα μεγαλώσει, η λίμνη", απαντά, κοφτά..
-"Μην ακούς την θλίψη. Σε θέλει υποτακτική, λέει ψέματα. Εμείς θα φύγουμε, θα πετάξουμε", μου ψιθυρίζει, η άλλη φωνή..
...........
Ναι. Όλα ανοιχτά..
Η ομορφιά, με καλεί..
Πρόκληση, η λίμνη..
Είτε η Παμβώτιδα, είτε του ουρανού..
Πρέπει να λυθώ, να φύγω..
........
Υπέρβαση...
Θέλει ιδρώτα, να λούζει όλο το σώμα, από το κεφάλι, ως τα νύχια των ποδιών..
Θέλει, τη γροθιά, στο μαχαίρι..
Για την εκκίνηση..
.................
Δεν έχει αίμα, η λίμνη..
Χρώμα, υπέροχο, βαθύ κόκκινο...
Πιο πάνω...
Η λύτρωση..
Στην Μοναδική, Αιώνια Αγκαλιά..