ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον!! Από την ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΓΕΝΕΤΙΚΗ στην ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΓΟΝΙΔΙΩΜΑΤΙΚΗ.

 Konstantinos Triantaphyllidis  ΟΜΟΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Α. Π. Θ.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ, ΤΗΣ ΗΛΙΚΑΣ κλπ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ.

 Τα ερωτήματα που μπορούν να απαντηθούν από την ιατροδικαστική επιγονιδιωματική* είναι πολλά και εντυπωσιακά (βλέπε δεύτερη εικόνα), π.χ. δυνατότητα διάκρισης ακόμη και μονοωογενών διδύμων.
Η ιατροδικαστική μπορεί να θεωρηθεί ως εφαρμογή του νόμου με βάση επιστημονικές αποδείξεις. Στην ανθρώπινη ιστορία, η επιστήμη πάντοτε ανέπτυσσε νέες μεθοδολογίες και το δικαστικό σύστημα συνήθως τις υιοθετούσε για να αποκαλυφθεί η αλήθεια στη δίκη. έτσι, το 1800 η καταπολέμηση του εγκλήματος δέχθηκε μεγάλη βοήθεια από τη φωτογραφία. Πριν από 110 χρόνια περίπου άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα δακτυλικά αποτυπώματα ως αποδεικτικό σε δίκη. Η σύγχρονη όμως τεχνολογία της μοριακής γενετικής, από το 1985, αποτελεί πλέον πολύτιμο εργαλείο στην αξιόπιστη διαπίστωση της DNA ταυτότητας ενός ατόμου με τη χρήση ποικίλλων DNA δεικτών. Την τελευταία μάλιστα τριακονταετία η ανάλυση του DNA-προτύπου (ή αποτυπώματος) έγινε αναπόσπαστο και αξιόπιστο εργαλείο, από πολλές υπηρεσίες και Οργανισμούς, στην Ιατροδικαστική ή δικονομική γενετική (επίλυση ιατροδικαστικών προβλημάτων, διαπίστωση πατρότητας, διαλεύκανση εγκλημάτων και βιασμών, επίλυση κληρονομικών διαφορών), κλπ. 

https://www.facebook.com/konstantinos.triantaphyllidis/videos/526924071020607

Από τα προηγούμενα προκύπτει ότι η μεγάλη γενετική (DNA) ποικιλομορφία στους ανθρώπους παρέχει υψηλή διακριτική δύναμη στον εντοπισμό ατόμων, όπως οι δράστες ενός εγκλήματος. Η μεθοδολογία μπορεί επίσης να βοηθήσει στην πρόβλεψη ορατών βασικών φαινοτυπικών χαρακτηριστικών ενός ατόμου και τη βιογεωγραφική καταγωγή ενός ατόμου. Ερευνητική ομάδα αναλύει - σε εντυπωσιακό άρθρο (Συγγραφείς: Η Ελληνίδα Athina Vidaki και ο διάσημος Καθηγητής Kayser από το Ιατρικό Κέντρο της Ολλανδίας. Τίτλος: From forensic epigenetics to forensic epigenomics: broadening DNA investigative intelligence. Genome Biology, 21/12/2017, on line, ελεύθερα προσβάσιμη) τη δυνατότητα μελέτης του επιγονιδιώματος* στην επίλυση δεκάδων ιατροδικαστικών, αλλά και άλλων ερωτημάτων. Μερικά από αυτά παρουσιάζονται στην Εικόνα 2 και είναι τα ακόλουθα:
1) Επειδή η επιγενετική συμμετέχει στη κυτταρική διαφοροποίηση, η ιατροδικαστική επιγονιδιωματική επιτρέπει να ταυτοποιηθεί από ποιο ιστό προέρχεται ένα βιολογικό δείγμα που πάρθηκε από τόπο εγκληματικής ενέργειας.
2) Εκτίμηση της ηλικίας του δράστη. Ο ανθρωπολογικός προσδιορισμός της ηλικίας ενός ατόμου βασίζεται στη μελέτη του σκελετού και των δοντιών. Είναι σχετικά εύκολος όταν είναι διαθέσιμος ολόκληρος ο σκελετός. Ο μοριακός προσδιορισμός της ηλικίας ενός νεκρού είναι απαραίτητος, όταν είναι διαθέσιμα μερικά μόνο οστά από τον σκελετό ή μόνο λίγα βιολογικά δείγματα. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι θα μπορεί με σχετική αξιοπιστία να υπολογίζεται η ηλικία ενός δράστη. Αβεβαιότητα +/- 3-5 χρόνια.
3) Ποιος από τους μονοωογενείς διδύμους είναι ο δράστης; Τα μονοωογενή δίδυμα είναι πάντα του ίδιου φύλου και μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Οπότε δεν μπορεί να γίνει διάκρισή τους με τις κλασικές DNA τεχνολογίες. Πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε η ιατροδικαστική επιγονιδιωματική για να γίνει διάκριση ανάμεσα σε δύο μονοωογενή δίδυμα με θετικά αποτελέσματα στις περισσότερες περιπτώσεις.
4) ΄Αλλα ερωτήματα. Αν ο δράστης ήταν καπνιστής, αλκοολικός ή χρήστης ναρκωτικών ουσιών; Ποιο είναι το μέγεθος και το σχήμα του σώματος του δράστη; Αν ο δράστης είναι φυσικά δραστήριος;
5) Ανασύνθεση της βιογραφικής καταγωγής ενός ατόμου, π.χ. αν γεννήθηκε στην Αυστραλία, στη Νότια Αμερική ή στην Ασία. 
6) Πιθανή τεκμηρίωση της διατροφής του ατόμου, και ίσως ακόμη και της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης του ατόμου.
Τέλος, στην εργασία περιγράφονται οι προκλήσεις (π.χ. ηθικά και νομικά προβλήματα) που θα αντιμετωπίσει η επιστημονική κοινότητα με την εφαρμογή αυτών των επαναστατικών τεχνικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παρόμοιοι προβληματισμοί είχαν εγερθεί και με τη μελέτη των δακτυλικών αποτυπωμάτων τον προηγούμενο αιώνα.

*Η επιγενετική είναι ένα ακόμα σύστημα κληρονομικό πέραν της κλασικής και μοριακής γενετικής. Μέχρι πρόσφατα, στη γενετική διδάσκαμε ότι οι πληροφορίες κληρονομούνται από τη μία γενιά στην άλλη, και ότι αλλαγές μπορεί να συμβούν στον φαινότυπο ενός ατόμου μόνο αν αλλάξει ο γενότυπος , δηλαδή το DNA του, τα γονίδιά του. Με τις μεταλλάξεις (αλλαγές στο DNA) αλλάζουν τα γονίδια και έτσι διαφοροποιείται ο φαινότυπος (τα χαρακτηριστικά) ενός ατόμου από τον φαινότυπο κάποιου άλλου ατόμου. Πριν μερικά χρόνια μάθαμε ότι πέραν αυτού του συστήματος κληρονόμησης, υπάρχουν πληροφορίες κληρονομήσιμες οι οποίες μπορεί να μεταφερθούν από τη μία γενιά στην άλλη, αλλά οι αλλαγές αυτές δεν περιλαμβάνουν αλλαγές (μεταλλάξεις) στο DNA, περιλαμβάνουν επιγενετικές μεταβολές στο DNA. Οι επιγενετικές μεταβολές δεν αποτελούν μέρος της αλληλουχίας του DNA, αλλά είναι επάνω (επί) ή προσδεδεμένες στο DNA και επιπλέον είναι ανατρέψιμες. Ο πιο κοινός τύπος επιγενετικής τροποποίησης είναι η μεθυλίωση της Κυτοσίνης. Αυτή η προσθήκη έχει ως αποτέλεσμα τη συμπίεση της χρωματίνης και συνεπώς την καταστολή της έκφρασης του γονιδίου και την μη παραγωγή πρωτεΐνης από αυτό. Οι επιγενετικές μεταβολές δηλαδή καθορίζουν εάν ένα γονίδιο, θα επηρεάσει την παραγωγή ή όχι πρωτεΐνης. Με λίγα λόγια επιγενετική είναι η αλλαγές που συμβαίνουν στη γονιδιακή έκφραση χωρίς να αλλάζει το ίδιο το DNA του γονιδίου. Οι αλλαγές αυτές προκαλούνται από εξωτερικούς παράγοντες, διατροφή, άσκηση, κλπ.

https://www.facebook.com/konstantinos.triantaphyllidis/videos/526924071020607/