Μαρτυρίες φοιτητών που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά από γονείς , συγγενικά ή φιλικά άτομα

Βένη Παπαδημητρίου                                               

Γροθιά στο στομάχι ...

Ποιο παιδί κακοποιείται σεξουαλικά, τούτη την ώρα; Ή μάλλον, πόσα παιδιά; Αυτή τη στιγμή ακριβώς...  Κι όχι από κάποιον ξένο. Από τον ίδιο του τον γονιό. Τον πατέρα... Μα είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Είναι μια πραγματικότητα, που πρέπει να τη δεχτούμε σαν κοινωνία, και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Τα παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά , και, από τους γονείς τους. Κακοποιούνταν στο παρελθόν, οι προηγούμενες γενιές, κακοποιούνται σήμερα και πρέπει να σταματήσουν να κακοποιούνται στο μέλλον. 

Τι μέτρα πρέπει να ληφθούν ,αυτό είναι θέμα των ειδικών,   αλλά, είναι και ευθύνη όλων μας, όπως, των γιατρών  που κρατούν το στόμα τους σφραγισμένο, καθώς γνωρίζουν τι συμβαίνει,  εκεί στα νοσοκομεία όπου “τρέχουν” οι γονείς – τέρατα τα παιδιά τους ,αφού τα κακοποιήσουν,  είναι ευθύνη του ενός γονιού που ξέρει αλλά δεν μιλάει για να μην γίνει δακτυλοδεικτούμενος, είναι ευθύνη της γειτονιάς, που γνωρίζει και δεν μιλάει, δεν τηλεφωνεί σε μια ειδική υπηρεσία, είναι ευθύνη όλων μας, που σιωπούμε μπρος στην πραγματικότητα.

Αν δεν είναι ο γονιός θα είναι ο παππούς, ο νονός, ο θείος, ο φίλος της οικογένειας... Όλες οι έρευνες έχουν δείξει πως τα περισσότερα παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά από το στενό οικογενειακό περιβάλλον.
Θα έκρινα ως “ένοχη” τη μητέρα- όταν το παιδί κακοποιείται από τον πατέρα- αλλά ενδεχομένως να μην το ξέρει. Να γίνεται τις ώρες που λείπει, και το παιδί να απειλείται πως αν μιλήσει θα χάσει για πάντα τη μητέρα του. Εκεί στοχεύουν οι περισσότεροι βιαστές. Είναι σίγουροι για τη σιωπή του παιδιού, υπό την απειλή ότι θα κάνουν κακό στη μητέρα του, το πρόσωπο που αγαπά περισσότερο απ οτιδήποτε στη ζωή...
Φανταστείτε τις εφιαλτικές στιγμές που ζει ένα παιδί που υφίσταται σεξουαλική κακοποίηση... Φανταστείτε τον πόνο του, ψυχικό και σωματικό.... Φανταστείτε τα συναισθήματά του....
 Φανταστείτε πως μπορεί να ζει, να πηγαίνει σχολείο, να διαβάζει, να παίζει με τους συμμαθητές του, να μεγαλώνει -ζώντας αυτόν τον εφιάλτη- να γίνεται ενήλικας....
Μήπως είναι κάποιο από αυτά τα παιδιά εκεί στο σωρό των πτωμάτων που κοιμούνται στο δρόμο, κάνοντας χρήση ναρκωτικών;
Μήπως είναι κάποιο από αυτά τα παιδιά που κάνει ληστείες, βάζει φωτιές;
Μήπως είναι κανένα από αυτά τα παιδιά βιαστής, καθώς... η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται;
Μήπως είναι κάποιο από αυτά τα παιδιά σε κάποιο ψυχιατρείο; ...
Ένας ενήλικας, με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, βαριά τραυματισμένος, βρίσκεται ανάμεσά μας...
Ντρέπεται που υπάρχει.
 Πονάει, αλλά ταυτόχρονα νοιώθει ενοχές γι αυτό που του συνέβη.
Πολλές φορές, πιστεύει πως δεν είναι ικανός να κάνει μια σχέση, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. 
Είναι φορές, που νομίζει, πως όλα αυτά δεν συνέβησαν ποτέ, πως είναι δημιούργημα του μυαλού του...
Καθώς δεν το χωράει ο νους του, όπως δεν το χωράει ο κάθε νους....
Καιρός να σπάσει η σιωπή όλων. Να μιλήσουν όλοι. Έτσι ώστε να υπάρξει τιμωρία στο έγκλημα. Ένα έγκλημα που συντελείται κάθε ώρα, κάθε στιγμή, χωρίς ο ένοχος να κρίνεται. Χωρίς αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα να πληρώνουν για τον θάνατο τόσων παιδιών. Γιατί τα παιδιά αυτά, δεν ζουν μια φυσιολογική ζωή, ποτέ. Τα έχουν σκοτώσει. Τα έχουν τσακίσει ψυχικά και σωματικά...
Πρέπει να πληρώσουν. '
Και για να γίνει αυτό, πρέπει να σπάσει η σιωπή....
Ως εδώ!

                          Οι μαρτυρίες φοιτητών, από την ιστοσελίδα του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών,  όπου μπορούν να γράφουν ανώνυμα τα προβλήματά τους και να παίρνουν απαντήσεις από ομάδα ειδικών, είναι ο καθρέπτης του τι συμβαίνει στην κοινωνία που ζούμε....

Θα το αντέξετε;

Αναφέρω ορισμένα από τα περιστατικά, καθώς υπάρχουν μαρτυρίες, που δεν ειναι δυνατόν να καταγραφούν δημόσια..

  ... Είμαι 22 χρόνων και έχω υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα μου. Όχι μόνο εγώ αλλά και ο αδελφός μου.... Ήταν συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, όταν έλειπε η μητέρα μας... Πάντα στην αρχή, έπαιρνε εμένα στην κρεβατοκάμαρα... Από πολύ μικρή ηλικία, ήμουν σχεδόν πεντέμιση χρόνων...  Όταν αρνιόμουν .. φώναζα, έκλαιγα, με χτυπούσε με τη λωρίδα του... Και έτσι δεχόμουν τα πάντα... Όταν μεγάλωσε ο αδελφός μου, μεγάλωσε... έφτασε και εκείνος σε ηλικία πέντε χρόνων, άρχισε να κάνει και σε εκείνον τα ίδια...  Όταν έπαιρνε τον αδελφό μου στην κρεβατοκάμαρα και ήξερα τι θα του κάνει, πονούσα περισσότερο απ ότι για τον εαυτό μου.... Ήθελα να ορμήξω μέσα και να τον σκοτώσω... Δεν μπορούσα όμως.. Ήμουν πολύ μικρός... 

Ακόμη ακούω τις φωνές και τα κλάμματα του αδελφού μου από την κρεβατοκάμαρα... Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Νοιώθω ενοχές γιατί δεν τον προστάτευσα. Γιατί δεν έκανα κάτι...

Σήμερα, είμαστε και οι δύο φοιτητές.. τίποτε δεν έχει ξεχαστεί, ούτε από εκείνον, ούτε από εμένα...  Δεν μιλάμε γι αυτό, αλλά τα μάτια μας,  μιλάνε όταν μένουμε μόνοι και κοιταζόμαστε για λίγο.... είναι τρομερό... Υποφέρουμε και οι δύο, αλλά δεν μιλάμε, δεν θέλουμε να συζητήσουμε γι αυτό.... Η ζωή μας όμως έχει μοναχική πορεία.. Δεν έχουμε σχέσεις και.... .. Τι να κάνουμε; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε για πάντα από αυτό; Υπάρχει περίπτωση να ξεχαστεί για πάντα, σαν να μην υπήρξε;”....

 “Είμαι φοιτητής 23 χρόνων. δέχθηκα σεξουαλική παρενόχληση τόσο εγώ όσο και ο αδερφός μου σε ηλικία περίπου 8 χρόνων από ένα φιλικό πρόσωπο της οικογενείας που μας περνούσε 6 χρόνια. από τότε συν το γεγονός του χωρισμού τον γονιών μου ταλαιπωρούμε από αισθήματα κατωτερότητας ντροπής, εμμονές με το οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητα. από τα 16 μου χρόνια έχω κατάθλιψη, υπερβολικό άγχος κοκ. νιώθω ότι έχασα πολλά πράγματα στη ζωή μου και αυτό θα με ταλαιπωρεί μια ζωή.  Νιώθω μειονεκτικά σε σχέση με  ένα άτομο το οποίο είχε ομαλή συναισθηματική  εξέλιξη. Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα μέσα μου θα γίνω όπως παλιά πριν δημιουργηθούν τα προβλήματα ... μήπως δημιουργώ προβλήματα ενώ δεν υπάρχουν;””....

“Μια φίλη μου έχει μια φίλη που έχει υποστεί βιασμό από γνωστό της οικογένειάς της.  Και οι 2 είναι στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή για σπουδές. 1) που μπορεί να απευθυνθεί η κοπέλα για ψυχολογική υποστήριξη; 2) φοβάμαι για τη φίλη μου γιατί υπάρχει περίπτωση η φίλη της να μετακομίσει σπίτι της για λίγο καιρό και αυτός που τη βίασε είναι άρρωστος ψυχικά (παίρνει ψυχοφάρμακα) και έχει πολλά χρήματα και μπορεί να κάνει κακό και στις δύο.....”

“Όταν παρακολουθούσα τα μαθήματα της σχολής, σε κάποιο εξάμηνο, έτυχε να πέσω θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από τον καθηγητή μου. Το γεγονός δεν προχώρησε σε πράξη αλλά οι κινήσεις και η όλη εξέλιξη των γεγονότων έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου ακόμα κι τώρα ... δεν μπορώ να ξεχάσω. Επίσης αποφεύγω τις στενές σχέσεις με άντρες και αυτή τη στιγμή είμαι τρία χρόνια χωρίς σχέση”....

“Είμαι 23 χρονών και σε ηλικία 10  δέχθηκα σεξουαλική παρενόχληση από έναν ιερέα.  Με πήρε σπίτι του όπου με έβαζε να τον αυνανίζω.  Η ηλικία μου δεν μου  επέτρεπε  να αντιδράσω ούτε να πω στους γονείς μου τι συμβαίνει. ... Ζω  σε   ένα  μικρό χωριό  όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν μπορούσε να ακουστεί κάτι τέτοιο ... Από το γυμνάσιο και μετά  και μετά το σκέπτομαι έντονα τις στιγμές που είμαι μόνος. Τα βράδια, ακόμη και όταν βρίσκομαι με το κορίτσι μου... γενικότερα, όταν το φέρω στο μυαλό μου, γίνομαι χάλια... Με προβληματίζει και στη σχέση μου όπου πολλές φορές βρίσκω δικαιολογίες για να μην κάνουμε έρωτα...”. 

“'Έχω κακοποιηθεί σεξουαλικά κατ' επανάληψη από στενό συγγενικό πρόσωπο σε ηλικία 5-10 χρονών. Αντιμετώπιζα πολλά ψυχολογικά  προβλήματα. όπως κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας κ. α .Στην οικογένειά μου έχουμε προβλήματα και το πιο βασικό είναι ότι δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ κυρίως των παιδιών και των γονιών μας ... Είμαι 24χρονών και ποτέ δεν είχα μια σχέση με το άλλο φίλο εκτός από φιλική. ενώ μου έχουν γίνει προτάσεις  φοβάμαι μήπως τους πληγώσω και ντρέπομαι ... όταν μαλώνω με τους δικούς μου η φωνή μου χάνεται και όλο το κορμί μου τρέμει ... μην μου προτείνετε να πάω σε ειδικό. Θέλω να πάω αλλά δεν έχω λεφτά και φοβάμαι ή μάλλον ντρέπομαι αρκετά.”...

“Είμαι 25χρονών. Από ηλικία περίπου 5-12χρονών υπήρξα θύμα σεξουαλικής  κακοποίησης από συγγενικό μου πρόσωπο κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι' αυτό.  Έχω δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό μου, αποβάλλονταν τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που είχα. Το πρόβλημά μου είναι κάπως μπερδεμένο ακόμα και για μένα. Από την κακοποίηση θυμάμαι πολύ ελάχιστα πράγματα και πολύ θολά. Σε σημείο που να με φοβίζει. Φοβάμαι μήπως δεν υπήρξε ποτέ σεξουαλική  κακοποίηση, ότι  όλα ίσως είναι  δημιούργημα του μυαλού μου.. Μου κάνει εντύπωση που ένα τόσο σοβαρό περιστατικό το έχω σχεδόν ξεχάσει. Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει όλο αυτό? Μπορεί ένα τόσο σοβαρό γεγονός να το απωθήσει έτσι ο ανθρώπινος νους? Και αν ναι ,πως? "

   “Ειμαι υιοθετημενη απο τα 6 μου, με υιοθετησαν η αδελφη του φυσικου μου πατερα μαζι με τον ανδρα της ... Βεβαια,γνωριζα τα παντα,αν και προσπαθησαν δε ξερω γιατι, να μου κανουν πλυση εγκεφαλου.απευθυνονταν στα αδελφια μου ως  ξαδελφια και στους  φυσικους μου γονεις ωσ θειους .Όλα αυτα με πληγωναν και με εκαναν ενα παιδι κλεισμενο στον εαυτο του ... Τα καταφερα και ισορροπησα τη ζωη μου .αυτο μονο οσο ειμαι μακρια τους ... εκτος των αλλων στα 6 μου ειχα εντονες σεξουαλικες ενοχλησεις απο τον " παππου"(τον πατερα του θετου μου μπαμπα) ... νιωθω τυψεις γιατι ζω μακρια απο ολους,δεν τους δειχνω τρυφεροτητα και αγαπη αν και θα το ηθελα αλλα μου ειναι παρα πολυ δυσκολο”...

Αλλά και ξύλο... από τους γονείς...

“Οι γονείς μου ήταν φοβερά καταπιεστικοί από την παιδική μου ηλικία ... Ιδιαίτερα ο πατέρας μου ήταν αυστηρός και πολλές φορές μας χτυπούσε. Στα 19 μου που χάσαμε την αδερφή μου εγώ έφυγα από το σπίτι γιατί πέρασα στο πανεπιστήμιο. Είχα μια καλή ζωή ως φοιτήτρια και αργότερα ως εργαζόμενη ... Ήμουν μακρυά από τους γονείς μου και δεν σκεφτόμουν αυτά που είχαν γίνει στο παρελθόν. Δυστυχώς κάποια στιγμή αναγκάστηκα να επιστρέψω στο σπίτι μου ... Με αποτέλεσμα να μπορούν να δουν κάθε κίνηση μου και να ξαναμπούμε πάλι σε παλιές συνήθειες ... Δεν εγκρίνουν τη σχέση μου, με πιέζουν να παντρευτώ(ένα καλό παιδί με λεφτά) σε σημείο να γίνονται συνέχεια καυγάδες. Με κάνουν να νοιώθω ένοχες με κουβέντες του τύπου, δε θα δούμε εμείς χαρά από σένα ... Φτάνω στην πόρτα του σπιτιού μου και με πιάνει ταχυπαλμία. Δε θέλω ούτε να τους βλέπω ούτε να τους ακούω ... Η κακή μου διάθεση έχει φέρει στην επιφάνεια γεγονότα από το παρελθόν και νομίζω ότι τους μισώ ... Βλέπω εφιάλτες ότι τους σκοτώνω ή τους δέρνω. Νιώθω πολύ άσχημα γ΄αυτά τα συναισθήματα ... Έχω πολύ θυμό μέσα μου και φοβάμαι μην είμαι στα πρόθυρα της τρέλας”...

“Ο πατέρας μου δεν είναι κακός άνθρωπος αλλά είναι το είδος του άντρα που μισώ ... βασικά είναι ο πιο νευρικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ... έτρωγα ξύλο χωρίς λόγο και μετά το ίδιο συνέβαινε και με την μητέρα μου ... Ο φίλος μου είναι ο τύπος του άντρα που όλες οι γυναίκες θα ήθελαν να έχουν. Οι φίλες μου με ζηλεύουν για την τύχη μου και εγώ απορώ με την σειρά μου. Το πρόβλημά μου είναι ότι στα πλαίσια του να κρατήσω αυτή τη σχέση του έχω αποκρύψει την αλήθεια για τον πατέρα μου ... με έναν τέτοιο άνθρωπο θα ήθελα να κάνω οικογένεια και από οτι μου λέει κι αυτος νιώθει το ίδιο. Θα ήθελα να νιώθει σεβασμό για τους δικούς μου λοιπον. Επίσης δεν υπήρξα ειλικρινής μαζί του για τον αριθμό των μαθημάτων που χρωστάω ... Επίσης επειδή εκείνος είναι από μια ευκατάστατη οικογένεια εγώ αισθάνομαι μειονεκτικά στο θέμα χρημάτων ... Θα ήθελα να πω όμως ότι παρόλο που αγαπάω αυτό τον άνθρωπο δεν είμαι τόσο ερωτευμένη όπως υπήρξα με τον προηγούμενο φίλο μου και φοβάμαι μήπως δεν είναι έρωτας αλλά... τί;”...

Προβλήματα στην οικογένεια ..

Ο πατέρας μου είναι σαν ένας ξένος στο σπίτι ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να δουλεύει, να τρώει και να κοιμάται. Μας μιλάει μόνο όταν κάτι τον ενοχλεί και μας βάζει τις φωνές για ασήμαντα πράγματα ... Είναι πάντα κατσουφιασμένος και νευριασμένος. Μόνο αν πιεί κανά ποτό χαλαρώνει λίγο και μας μιλάει. Η μητέρα μου στεναχωριέται πολύ για αυτήν την κατάσταση. Αυτή δεν δουλεύει και γι' αυτό δεν θέλει να πάρει διαζύγιο γιατί φοβάται ότι μετά δεν θα έχουμε αρκετά χρήματα. Δε ξέρω πια τι να κάνω. Πώς να τον κάνω να καταλάβει ότι είμαστε μια οικογένεια

“Ειμαι φοιτητρια και μενω με γονεις μου σε καποια πολη της  ελλαδας  ... δε τα πανε καθολου καλα ... λενε οτι μενουν μαζι για μενα ... ειχα φτασει σε σημειο να θελω να αυτοκτονησω ... απο τοτε αισθανομαι δυστυχισμενη διαρκως και ας ζουμε φυσιολογικα. δε με γεμιζει τιποτα κλαιω κρυφα και χωρις λογο και παω μονο στη σχολη και πουθενα αλλου...”

"Είχα την ατυχία τρεις φορές στη ζωή μου να  πέσω “παρ ολίγον θύμα βιασμού”. Αυτό το οποίο με προβληματίζει είναι ότι αντί να έχω ξεπεράσει εντελώς αυτό το “παρ ολίγον”, με λύπη διαπιστώνω ότι βρίσκομαι μακριά από κάτι τέτοιο... Φοβάμαι δύο φορές περισσότερο το σκοτάδι, δεν αντέχω , δεν μπορώ την στενή σωματική επαφή και διάφορα άλλα... Αυτό όμως που πραγματικά με ανησυχεί περισσότερο, ειναι ότι έχω κενά στην μνήμη μου. Κενά όπου ο χρόνος χάνεται και δεν μπορώ να θυμηθώ τι είχε συμβεί αυτή την ώρα. Υπάρχει εξήγηση για αυτά τα κενά; Πείτε μου αν μπορείτε, είναι παράλογο το ότι αισθάνομαι ότι το μεγαλοποιώ;”...

Τα συμπεράσματα δικά σας..